Ciudad Perdida, zaginione miasto, znajduje się na północy Kolumbii, w górach Sierra Nevada de Santa Marta. W dżungli, ponad 20km od najbliższej przejezdnej drogi, która – w zgodzie z kolumbijskimi standardami – wcale niekoniecznie jest przejezdna, i którą nie każdy nazwałby w ogóle drogą.
Zaginione miasto zostało odkryte w 1972 roku. Grupa ludzi przedzierała się przez dżunglę, szukając cholera wie czego, aż w pewnym momencie napotkali schody prowadzące pod górę, pokryte mchem i ledwo widoczne między krzakami. Podążyli za nimi i odkryli opuszczone miasto, ukryte pod koronami drzew. Ja na ich miejscu pewnie bym się zesrał ze szczęścia, oni jednak okazali się być z tych bardziej obrotnych: wkrótce na lokalnym czarnym rynku zaczęły pojawiać się antyczne figurki ze złota i inne temu podobne, ciekawe rzeczy. Dowiedziały się o tym władze, rach ciach, i teraz jest tam strzeżony park narodowy. Mało tego, ostatnio musisz też wynająć przewodnika, żeby w ogóle tam wejść. Czy rzeczywiście warto?
(Większe wersje zdjęć dostępne w dalszej części artykułu. Kliknij, aby powiększyć.)
Kolumbijczycy uwielbiają przesadzać – z tym jednym stwierdzeniem Cejrowskiego zgadzam się na 100%. Z tym, że samemu Cejrowskiemu brakuje w tym temacie konsekwencji. W "Rio Anaconda", zaledwie parę stron po tym, jak opisuje wielką skłonność Kolumbijczyków do przesady, robi coś dla mnie niezrozumiałego. Będąc w zatłoczonym rynku w Yopal, wyciąga aparat i robi zdjęcie. Podchodzi do niego tubylec i informuje, że tutaj nie można robić zdjęć, ponieważ połowa mieszkańców jest poszukiwana. Teraz, gringo, musisz publicznie, na oczach wszystkich wywlec z aparatu film, prześwietlić go i wyrzucić. I tu niespodzianka – Cejrowski posłusznie wyjmuje i prześwietla kliszę. A co ze stwierdzoną zaledwie parę stron wcześniej skłonnością Kolumbijczyków do przesady?